Τέρατα, δράκουλες, λυκάνθρωποι, ζόμπι κ.α.

Πλάσμα αλλόκοτο που βγαίνει τις νύχτες αναζητώντας αίμα. Με το πρώτο χάραγμα της αυγής πρέπει να επιστρέψει στον τάφο του, στο φέρετρο και στην ασφάλεια που του δίνει το χώμα από τους τάφους των προγόνων του. Τα θύματά του γίνονται κι αυτά απεχθή ανίερα όντα. Βαμπίρ, που θα ψάχνουν αιώνια στο σκοτάδι για τα δικά τους θύματα, σε ένα ατέλειωτο κύκλο αίματος. Είναι ο άρχοντας της νύχτας. Ο δίχως σκιά, απόκοσμος,Κόμης Δράκουλας!

Αν και η πίστη στα βαμπίρ ήταν διαδεδομένη τόσο στην Ασία όσο και στην Ευρώπη, ο μύθος αρχικά ξεκίνησε σαν σλαβικός και ουγγρικός μύθος που αποτέλεσε τον πλέον τρομερό εχθρό του καλού και της Θεϊκής τάξης πραγμάτων. Με το χλωμό δέρμα, το οστέινο πρόσωπο, τους λευκούς μυτερούς κυνόδοντες και το επίμονο έως υπνωτιστικό βλέμμα, το βαμπίρ ζητά επίμονα τον λαιμό του θύματος.

http://www.ideopolis.gr

Το ζόμπι είναι ένα απ' τα πιο θεμελιακά «πλάσματα της φαντασίας» που τυποποιήθηκαν και διαδόθηκαν στην αμερικανική λαϊκή κουλτούρα μέσω κυρίως του κινηματογράφου (horror movies) και που με την «αμερικανοποίηση» της κουλτούρας διαδόθηκαν παγκόσμια -να που γράψαμε λοιπόν την εναρκτήρια πρόταση αυτού του ορισμού αποφεύγοντας το «... Που στοίχειωσε τη φαντασία», να ληφθεί υπόψη.

Το ζόμπι είναι «ο νεκρός που περπατάει», το έμψυχο ή «επανεμψυχωμένο» («reanimated») πτώμα, που παρά τη σήψη και την απουσία των βασικών φυσιολογικών προϋποθέσεων της ζωής εμφανίζει αισθητηριοκινητικές λειτουργίες, στοιχειώδη «στοχοκατευθυνόμενη» συμπεριφορά και λόγο (κυρίως επιδιώκει το να σκοτώσει και να τραφεί με σάρκες ή μυαλά - «brrraaains! »). Χαρακτηριστικό γνώρισμα των ζόμπι όταν πια έχουν περάσει στη δράση, είναι το ασταθές κούτσαυλο περπάτημα με τα χέρια προτεταμένα.
http://www.slang.gr